Speurtocht | Wat vooraf ging

Ik weet nog dat ik mega wind mee had, lekker! Op mijn fijne fietsie^*, ergens midden in de natuur tussen Leeuwarden en Kopenhagen. Drie jaar geleden. Ik voelde die ultieme vrijheid en levenslust, terwijl ik met 40 km per uur langs een groot gouden graanveld vloog. Dat moment, daar startte ik een speurtocht.

Ik was alleen en had mijn hoofd leeg gefietst. Het enige dat continue door mijn gedachten schoot was: deze natuur, dit is zóóó bijzonder. Ik wilde het inademen, opnemen, omarmen en in een doosje doen voor later.

Ik hou van de natuur. Veel. Daarom wil ik het redden.
Ik weet alleen niet zo goed hoé. Waar begin je zoiets groots?

Ik denk dat niemand echt weet hoe dat moet. Ik denk dat meer mensen het wíllen, maar verzuipen in alle keuzes en tegenstrijdigheden.

Daarom ben ik een speurtocht gestart, een kleintje. (Ik vind speurtochten te gek.) Ik zocht naar hoe ik het zélf beter kon doen. Ik voelde een enorme drive om niet schuldig te zijn aan de afbreuk van de natuur en de gevolgen. Ik weet dat mijn veranderingen, op zichzelf, geen substantieel verschil maken. Het punt is; ik kan kiezen om het beter te doen. En dat voelt fijn, voor mezelf.

Vóór mijn fietstocht at ik al vegetarisch. Tijdens de trip zag ik meer en meer 'the bigger picture'. En na de tocht ging ik verder met speuren en aanpassen. Minder spullen kopen, meer tweedehands. Minder melk, meer groente. Huis verduurzamen; warmtepomp, zonnepanelen, isolatie.

Ik verloor alleen de focus, raakte verdwaald. (En ik verdwaal nóóit bij speurtochten.)

De vraag is; waar stop je? Er is geen eindpunt, geen doel. Je kunt oneindig verduurzamen, tot het bizarre aan toe. Waar ligt de grens? Bovendien hebben speurtochten áltijd een doel, want waar speur je anders naar? 

Laatst bezocht ik een symposium bij de TU Delft met thema: "What is shaping the journey to a sustainable future?" Wát cool! Ik kan niet anders zeggen. Allemaal slimme sprekers die, uitzoomend op het probleem, het complete plaatje in beeld brachten. Ineens kreeg ik het helder en vond ik mijn speur-doel.

Babette Porcelijn vertelde dat de gemiddelde Nederlander leeft alsof we vier Aardes hebben. En guess what: dat hebben we niet. Wat we wél hebben is er één. We hebben één prachtige Aarde.

Als mijn impact binnen de draagkracht van één Aarde zou vallen, dan is het duurzaam; eco positief. Dat wordt mijn doel. Nog geen idee hoe dat moet, maar hey.

Daarom maak ik een frisse start; ik start een speurtocht naar een eco positief leven. 
Ik gok dat het er één wordt met puzzels en raadsels, uitdagingen en wie weet wat nog meer. Tof! Kan niet wachten.

Save the Earth. It's the only one with chocolate.^**

Ik ben inmiddels al goed op weg met mijn speurtocht en ga hier vaker iets over posten.
Houdt dit onderwerp jou ook bezig en/of heb je tips? Laat het me gerust weten! 
Wil je updates ontvangen? Vul dan hiernaast/hieronder je emailadres in. 

^{* Een Santos natuurlijk.     
** Quote uit de presentatie van Babette Porcelijn.}