December in Californië

Denise doet de deur open en meteen weet ik dat we naïef zijn geweest. Eind december naar het buitenland hoeft niet te betekenen dat je het ontwijkt. Sterker nog, in Californië kun je er met geen mogelijkheid omheen; de Kerst. Denise begroet ons hartelijk in haar rood/groene kersttrui met glimmend rode kerstbal-oorbellen en laat ons binnen in het versierde huis, compleet met kerstboom-in-alle-kleuren. Heerlijk. 

Na een overweldigend dagje San Francisco met Stefan en Marjorie zijn we de volgende middag met de gehuurde Mazda 5 naar het zuiden gecruist. Op de highway 1 kregen we alvast een voorproefje van de prachtige, rotsachtige kust, waar we tijdens onze fietstocht langs zullen rijden. In Atascadero, zo’n 500 km ten zuiden van San Francisco leveren we de auto in en fietsen we de eerste mile naar Rich en Denise, onze Warmshower hosts voor die avond. Ze zijn super duper nice, zélfs met kerstoutfits. 
We hebben van te voren instructies gekregen, dat ze niet veel tijd hebben. Ze willen graag samen koken en eten, maar trekken zich daarna terug. Niet dat dat ervan komt, want het is veel te gezellig. We praten over van alles. Ik vertel dat ik hier alles huge vind, zij leggen ons uit hoe boxing day werkt en Luke wint wat tips in over de route. Ook legt Denise ons uit dat het water in Californië momenteel erg schaars is. Het heeft al vier jaar amper geregend en de rivieren staan droog. Ieder huishouden moet 25% minder verbruiken dan vorig jaar, om zo de boeren voldoende te geven voor de oogst. En dus ligt de gigantische tuin van R&D er wat uitgedroogd bij.

De volgende dag vertrekken we in de stromende regen… (hoezo droogte?). Het is een graad of 12, maar we voelen ons prima op temperatuur. In Paso Robles eten we onze lunch en ontdekken we de eerste tekenen van fietsen in de winter. Fred en Ed houden niet van kou. Een boterham met pasta wordt een hele inspanning! 
Paso Robles is een typisch Amerikaans stadje. Het valt op dat de meeste mensen in een vrijstaand huis wonen, met veranda en pick-up voor de deur. Veel huizen zijn uitgedost. Opblaassneeuwpoppen, kerstmannen, verlichte rendieren, kersttakken, kransen, noem het op. De meest uitbundige creaties, bijzonder om te zien (: 

Na de lunch rijden we noord-westelijk richting de kust. De wegen gaan op en neer en, het valt niet te ontkennen, het ziet er nogal dor uit. In de laatste 10 miles krijgen we een flinke klim voor onze kiezen en ook de camping ligt nog even op een venijnig heuveltje. We blijken de enige kampeerders en krijgen ‘military discount’. In de campingwinkel scoren we een ‘klein’ biertje (25 ounce + 1 gratis = 0,75 liter?), die we delen in de tent, want het is freezing koud. 

Om 17u is het pikdonker. Ik doe nog een poging tot douchen, maar het wordt een sprintje onder de lauwe straal door. Als ik mijn tanden sta te poetsen roept Luke me ineens. Ik loop op de tast naar hem toe en zie dan dat er onder een kraakheldere sterrenhemel een stuk of 7 hertjes bij onze tent staan. Het is zó bijzonder!
Die nacht hebben we alles aan wat we bij ons hebben en blijven precies warm genoeg. Het opstaan is tough, maar eenmaal op de fiets gaat het prima. De eerste uren is het erg mistig en krijgen we af en toe een bui (hoezo droogte?). Het is een typische regenjas-aan-regenjas-uit-trui-aan-trui-uit-regenbroek-aan-regenbroek-uit-dag. 

Vanaf nu rijden we in de middle of nowhere. Geen wifi, geen telefoonbereik, alleen gps. Bij het enige ieniemienie winkeltje komen we wielrenners tegen die net als wij de ‘Naciemento-Fergusson road’ willen fietsen. Volgens de boekjes de mooiste weg van Californië, volgens deze fietsers een steile klim, maar met uitzicht… ’you are definitely gonna like it’. 
Ik informeer nog even naar de beesten in dit gebied, maar volgens hen valt dat wel mee. Beren houden momenteel winterslaap en er zijn wat vossen en hertjes. Hertjes doen niets, maar het zou natuurlijk wel kunnen dat de mountain-lions erop af komen… Gelukkig jagen die alleen na zonsondergang.

Vol goede moed beginnen we aan de eerste helft van de klim. De weg is echt prach-tig! Ik zie een vos en herten, Luke spot de hele tijd eekhoorns. We kijken onze ogen uit en tegen schemer komen we aan bij een soort camping. Nouja, wat ze híer een camping noemen; een hokje met gat in de grond en wat plat gras. Wel kunnen we een kampvuur bouwen om warm te blijven en er is een riviertje om je te wassen. Écht kamperen dus. 
Die avond zie ik gelukkig geen hertjes… ’s nachts is het minder koud, maar bij zonsopgang regent het flink (hoezo droogte?). De tent blijkt nog meer gebreken te hebben dan we al wisten en Luke doet een soort twister om zijn kleding uit de voortent te halen zonder natte sokken te krijgen. In de stromende regen vertrekken we en we vangen een kleine glimp op van hoe mooi het hier verder is. Hoe hoger we komen, hoe dichter de mist echter wordt en tegen de tijd dat we de top bereiken zien we geen hand voor ogen. Bovendien regent het nog steeds pijpenstelen. 

Als we eindelijk het hoogste punt bereiken zijn we doorweekt. Van het zweet of van de regen. We hebben regenkleding aan maar het stroomt via ons haar (of helm) of andere gaten naar binnen en we soppen in onze schoenen. De afdaling is ijskoud en we zien nog geen 5 meter ver. Waar ergens ons beloofde uitzicht op zee zou moeten zijn, is alleen maar witte massa. Halverwege de afdaling stopt een truck die ons twee flesjes Gatorade toestopt. Echt aardig! 
Onderaan zien we dan eindelijk de golven. Er is ook een lunchtentje waar we dankbaar een paar (vega)burgers wegwerken. Daar werpen we een blik op de gps (nog steeds geen telefoonbereik) en we zien dat de eerst volgende camping nog 22 miles (= ±35 km) ver is. Het eerst volgende hotel ook. We hebben niets meer droog en bibberen. 

We besluiten een lift te zoeken en we vinden een aardige Mexicaan die ons met zijn pick-up wil afzetten in Monterey. Dat duurt eeuwig. Er is een ongeluk gebeurd en de highway 1 is volledig afgesloten. Om 19u komen we in het stadje aan en crashen we in een willekeurig hotel. We nemen een warme douche en slapen in een te duur, maar kingsize bed. 

De volgende dag blijkt dat dit stadje awesome is! We bezoeken een mega zee-aquarium en crossen langs de kust waar we pelikanen en zeehonden in real life zien. Vèèèt!
Bovendien lijkt het erop dat alle kleding tóch nog een keer droog gaat worden. Kortom: we zijn klaar voor morgen! 

Hieronder wat snelle foto's van Monterey. De kerstplaatjes volgen later.