About

"Catastrophe" vang ik nog net op als het Russische stel wegrijdt in hun luxe auto. Dat gaat over ons. We lachen, nóg. Na zo'n 30 kilometer klimmen ben ik ka-pot. Nog 7 te gaan en het gaat opnieuw regenen. Van het prachtige uitzicht op de baai van Kotor is alleen een witte waas van mist over. Dan ook nog wegwerkzaamheden. Oei oei oei...

Een nieuw sprookje of hoopvolle ontwikkeling? 

In de eerste 10 minuten van deze toch wel bijzondere meeting verwonder ik me over het schaakspel dat schuilgaat achter het onderwerp van deze avond: Thorium. Uit de korte introductie begrijp ik dat deze groep slimme mannen, een lobby is gestart voor een nieuwe vorm van kernenergie. Je leest het goed, kérnenergie, alleen dan zonder de nadelen. Kan dat? Schijnbaar. Volgens deze enthousiastelingen is Thorium hét nieuwe groen; groener dan windmolens, groener dan zonnepanelen. Gedurende de avond ontvouwt zich een nieuw, hoopvol geluid, dat lastig te vertellen is, gebukt gaat onder veel belangen, maar zéker mijn interesse wekt.

Met opgetrokken knieën zit ik op de grote stenen bij de waterkant. Het deinst en klotst om me heen en in de verte zie ik de laatste gele gloed van de dag. Het is hier mooi en oneindig. Oneindig mooi. Josine komt naast me zitten. Eigenlijk zouden we zwijgend moeten wachten tot 'ie onder is. Zo mooi. Maar dat duurt eeuwig joh. Dus kletsen we tot het donker wordt, plassen in de bush bush en kruipen dan naast onze mannen onder het gaas van de binnententen. Het eiland voelt van ons, de wereld perfect.

Nou, ik heb er een hoor; ik ben al een tijdje nogál geïnteresseerd in het onderwerp 'ecologische impact' of 'footprint' en dan met name die van mezelf. Niet dat ik op gigantisch grote voet leef (sorry voor deze woordgrap) (maat 38), maar ik wil graag een wit voetje halen (sorry, sorry).

Mijn mini bodylotion, het kleine potje dagcrème met zonnefactor en het scheermesje mogen niet mee, echt niet. Luke kijkt me streng aan. De avond voor onze 4-daagse hike staan we op een Franse camping, aan de voet van de indrukwekkende Alpen, onder de achterklep van de auto elkaars bagage te keuren. "Tandpasta heb ik al", zegt Luke. "Wat hebben jouw boxershort veel stof", zeg ik. We begrijpen dat minimalisme de komende dagen een diepere betekenis krijgt…

Da's best een eind fietsen kan ik je zeggen. Ik moet ook goed checken of ik er nou echt ben. Een klein bordje met vaag 'tussen hemel en aarde' wijst me de weg. Eerste indruk van de camping: hippie-achtig. Tweede indruk: Boomhut! Touwen en loopbruggetjes over het water! Idyllisch plekje onder een boom! Vet mooi uitzicht! Ooievaarsnest! Moestuin! Geheime paadjes door het groen! Kippetjes op stok! Jeuh! Vet leuk :D.

Ik weet nog dat ik mega wind mee had, lekker! Op mijn fijne fietsie^*, ergens midden in de natuur tussen Leeuwarden en Kopenhagen. Drie jaar geleden. Ik voelde die ultieme vrijheid en levenslust, terwijl ik met 40 km per uur langs een groot gouden graanveld vloog. Dat moment, daar startte ik een speurtocht.

'Hoor je dat?' Vraag ik aan Luke. Ik zit wat krampachtig op het voorste houten bankje van de Canadese kano, mijn benen gebogen en geklemd tegen de zijkanten van het stalen ding. Ik hou mijn peddel stil. 'Schreeuwende kinderen' zegt hij. 'Ow ja', zeg ik met enige teleurstelling, 'nu hoor ik ze ook'.

Ik heb een geluksmomentje. Het is 10.00u ‘s ochtends en we zitten in de auto op weg naar het skigebied. We streamen de top 2000 zó de auto in en terwijl Purple Rain voorbij komt, begint ineens de zon te schijnen. Alles is stralend wit om ons heen. We zoeken snel naar zonnebrillen, alleen de mijne ligt nog thuis. Goggle dan maar. Dit moment laat ik niet voorbijgaan. Het winter-spelen is begonnen!

Tientallen dorpjes met uitgestorven straatjes en steegjes doorkruisen we. Heel langzaam, want we gaan vooral omhoog. Overal zien we dichte deuren, dichte ramen met dichte metalen hekwerken. We slaan wat links, we slaan wat rechts, we gaan wat rechtdoor, niemand te bekennen. In één dorpje zien we de restanten van een feest. Bier op straat, podiums, hekken die de straten afsluiten en bloed… hmz. Stierenvechten?

“Glazias“ zegt de Chinees-Spaanse man op mijn vraag hoe ik hem in het Spaans kan bedanken. We staan in een piepkleine winkel waarvan de wanden zijn behangen met telefoonhoesjes. Binnen 30 minuten een nieuw scherm op mijn telefoon die wat flets en blauwig oogt, maar wat ook kan komen omdat ik gewend ben geraakt aan de paarse strepen van de afgelopen weken. Of de roze wolk?

Midden op de Afrikaanse Savanne word ik achterna gezeten door twee hijgende jaguars. Ze zitten op mijn hielen. De uitgestrekte grasvlakte verruilt zich voor zand, mul zand. Ik zie dat Luke zo’n 20 meter voor me rijdt en uitloopt, of uitfietst eigenlijk. We doorkruisen de Sahara en ik maak bocht na bocht, maar de jaguars blijven me volgen. Ik voel me opgejaagd. Hou ik niet van.

Ergens tussen Nijmegen en Apeldoorn ben ik diep in gedachten verzonken. We fietsen door een kleurrijk stukje Nederland; links een groen dennenbos, rechts heuvels met paarse heide. Het ruikt naar natuur, naar den. Niet zoals de wc-verfrisser. Niet zoals schoonmaakmiddel. Als bós.

Van mijn ouders naar huis, 6 kilometer fietsen, perféct ritje. Bovendien ben ik in mijn nopjes, want het is eindelijk weer eens fris en super zonnig weer. Ik geniet van de eerste kilometer en besluit dan om in het dorp meteen maar even boodschappen te doen. Hier is het namelijk niet zo druk en ik heb koekjes nodig, want schoonmoeders staat zo op de stoep. 

Santa Cruz, dé surf- en mountainbike city van Californië, is maar 25 kilometer ver en dat geeft ons de tijd om in de middag te leren surfen. Tenminste, dat is het plan...

Denise doet de deur open en meteen weet ik dat we naïef zijn geweest. Eind december naar het buitenland hoeft niet te betekenen dat je het ontwijkt. Sterker nog, in Californië kun je er met geen mogelijkheid omheen; de Kerst. Denise begroet ons hartelijk in haar rood/groene kersttrui met glimmend rode kerstbal-oorbellen en laat ons binnen in het versierde huis, compleet met kerstboom-in-alle-kleuren. Heerlijk. 

Na een ommetje van 130 kilometer naar het achterlijk mooie Møn Klint moet ik er dan écht aan geloven. Op zondag rij ik onder een heerlijk zonnetje, maar met een dubbel gevoel Kopenhagen binnen. Het is een soort overwinnings- meets ik-wil-nog-even-gevoel. Ik ga op zoek naar een eindpunt in het centrum van de stad; een groot plein of een enorme kerk waar ik deze overwinning kan vieren. Er zijn alleen zoveel opvallende punten dat ik niet weet wat ik moet kiezen. En omdat ik eigenlijk toch niet wil stoppen, laat ik het erbij. Maar waar ik niet aan kan ontkomen; 'de regels'.

Ja, eten is 'trending topic’ tijdens zo’n fietstripje. Persoonlijk kan ik de hele dag door wel eten. Twee heuveltjes op en ik ben weer leeg. Er is hier gelukkig genoeg en dat is volkomen vanzelfsprekend. De afgelopen dagen hebben me echter aan het denken gezet...

Dat zei Heymoonshaker tegen me. Best overdreven, maar best waar. Oké, hij zei het ook tegen de 2000 anderen in zijn publiek en oké het ging over zijn nieuwste album, maar hé. Het dekt de lading (mijn lading) deze morgen.

Dit weekend is fiets-weekend. Hup, mountainbikes in de trein, op naar Schin op Geul (zeg Zgin op Geul met zachte g’s). We mogen spelen in het bos van Zuid-Limburg. Op een kleine camping hebben we een trekkershutje gehuurd. Meestal gaat de tent mee, maar de voorspellingen beloven nog koude nachten. Een goede reden om eens zo’n hutje te proberen.