2019 gevoelens, 
allemaal door elkaar,
Ik kan de woorden niet vinden,
om ze te beschrijven dit jaar,
Het einde, het begin,
zo dicht bij elkaar,
We troosten en proosten,
en ik knal van liefde uit elkaar.

Met opgetrokken knieën zit ik op de grote stenen bij de waterkant. Het deinst en klotst om me heen en in de verte zie ik de laatste gele gloed van de dag. Het is hier mooi en oneindig. Oneindig mooi. Josine komt naast me zitten. Eigenlijk zouden we zwijgend moeten wachten tot 'ie onder is. Zo mooi. Maar dat duurt eeuwig joh. Dus kletsen we tot het donker wordt, plassen in de bush bush en kruipen dan naast onze mannen onder het gaas van de binnententen. Het eiland voelt van ons, de wereld perfect.

Da's best een eind fietsen kan ik je zeggen. Ik moet ook goed checken of ik er nou echt ben. Een klein bordje met vaag 'tussen hemel en aarde' wijst me de weg. Eerste indruk van de camping: hippie-achtig. Tweede indruk: Boomhut! Touwen en loopbruggetjes over het water! Idyllisch plekje onder een boom! Vet mooi uitzicht! Ooievaarsnest! Moestuin! Geheime paadjes door het groen! Kippetjes op stok! Jeuh! Vet leuk :D.

En hoe je er zelf een wordt.

Het is geel, het is gestroomlijnd en als je rond 18.00u langs de Vliet naar het zuiden fietst kun je er niet omheen; een lachende man in een grote, gele, glimmende banaan fietst me tegemoet. De excentriekeling zoeft langs, lacht breed en ineens wordt me een hele hoop duidelijk...

Tientallen dorpjes met uitgestorven straatjes en steegjes doorkruisen we. Heel langzaam, want we gaan vooral omhoog. Overal zien we dichte deuren, dichte ramen met dichte metalen hekwerken. We slaan wat links, we slaan wat rechts, we gaan wat rechtdoor, niemand te bekennen. In één dorpje zien we de restanten van een feest. Bier op straat, podiums, hekken die de straten afsluiten en bloed… hmz. Stierenvechten?

Midden op de Afrikaanse Savanne word ik achterna gezeten door twee hijgende jaguars. Ze zitten op mijn hielen. De uitgestrekte grasvlakte verruilt zich voor zand, mul zand. Ik zie dat Luke zo’n 20 meter voor me rijdt en uitloopt, of uitfietst eigenlijk. We doorkruisen de Sahara en ik maak bocht na bocht, maar de jaguars blijven me volgen. Ik voel me opgejaagd. Hou ik niet van.

Grote en kleine, kabbelend en keihard kletterend. Super mooi zijn ze, zo tussen de rotsen langs de weg. Al dat water moet natuurlijk ergens van die bergen afkomen. Want je vraagt je soms af: waar blijft die 22.5 mm regen? Behalve dan in onze helmen, langs ons gezicht, de nek, via de jas, door naar onze schoenen. 

Van mijn ouders naar huis, 6 kilometer fietsen, perféct ritje. Bovendien ben ik in mijn nopjes, want het is eindelijk weer eens fris en super zonnig weer. Ik geniet van de eerste kilometer en besluit dan om in het dorp meteen maar even boodschappen te doen. Hier is het namelijk niet zo druk en ik heb koekjes nodig, want schoonmoeders staat zo op de stoep. 

Denise doet de deur open en meteen weet ik dat we naïef zijn geweest. Eind december naar het buitenland hoeft niet te betekenen dat je het ontwijkt. Sterker nog, in Californië kun je er met geen mogelijkheid omheen; de Kerst. Denise begroet ons hartelijk in haar rood/groene kersttrui met glimmend rode kerstbal-oorbellen en laat ons binnen in het versierde huis, compleet met kerstboom-in-alle-kleuren. Heerlijk. 

Dat vroeg ik me dus af, toen ik vanmorgen een heel groot stuk taart zat weg te werken. Ondertussen kwam het met bakken uit de hemel. Wel echt fijn dat je dan binnen zit, op tijd, met thee en taart. In al mijn geluk stelde ik de retorische vraag of ik even wat stroom mocht gebruiken voor mijn laptop. Zo van, als ik ’t vraag vind je mij beleefd en als je nou gewoon ja zegt, vind ik jou hartstikke aardig. De beste jongen zei nee. Nee? Nee! Oké, doe ik het lekker toch. Puh! Ondertussen zie ik ook dat mijn was nog achterop de fiets zit. Hmz…

Dat zei Heymoonshaker tegen me. Best overdreven, maar best waar. Oké, hij zei het ook tegen de 2000 anderen in zijn publiek en oké het ging over zijn nieuwste album, maar hé. Het dekt de lading (mijn lading) deze morgen.

We fietsen over de meest mooie weg ooit. Stel je voor, rechts ligt de zee met daarin een paar kleine eilandjes. De zon schijnt, de zee is donkerblauw en kleurt lichter bij de kust. Aan de horizon loopt hij over in de blauwe lucht.  Er zijn hier en daar wat kiezelstrandjes, maar veelal zijn er rotsen en loopt de weg hoog boven het water. Links zijn er bergen. De weg is uitgegraven en de rotsen zijn stijl. Ze hebben de kleur van mergel vermengt met verschillende tinten grijs. We klimmen naar zo'n 300 meter. Prachtig uitzicht. We gaan even landinwaarts, passeren een authentiek Turks dorpje (Uçmakdere) en draaien dan weer naar de zee toe. We zijn bijna bij de top en het wordt iets vlakker, maar we gaan de bocht om en zien een grote grijze wolk komen van achter de bergen.

We liggen aan ons ontbijt, want het regent. Op de achtergrond horen we de zee en Luke smeert een broodje. We wachten tot de bui voorbij is, wat mij mooi even de tijd geeft om de afgelopen dagen te overdenken. 

We zitten eindelijk weer op de fiets. En waar! Van Athene naar Istanbul gaan we. Luke doet de route met z'n gps en ik maak de foto's. Dat is zo'n beetje de verdeling. Ik maak foto's van hoe hij ons de kuil van Athene uitleidt en om het eerlijk te houden maakt hij foto's van hoe ik foto's maak. Deze eerste dag voelt heerlijk en vrij en we beleven een hoop 'eerste keer' momentjes. 

"Catastrophe" vang ik nog net op als het Russische stel wegrijdt in hun luxe auto. Dat gaat over ons. We lachen, nóg. Na zo'n 30 kilometer klimmen ben ik ka-pot. Nog 7 te gaan en het gaat opnieuw regenen. Van het prachtige uitzicht op de baai van Kotor is alleen een witte waas van mist over. Dan ook nog wegwerkzaamheden. Oei oei oei...

Mijn mini bodylotion, het kleine potje dagcrème met zonnefactor en het scheermesje mogen niet mee, echt niet. Luke kijkt me streng aan. De avond voor onze 4-daagse hike staan we op een Franse camping, aan de voet van de indrukwekkende Alpen, onder de achterklep van de auto elkaars bagage te keuren. "Tandpasta heb ik al", zegt Luke. "Wat hebben jouw boxershort veel stof", zeg ik. We begrijpen dat minimalisme de komende dagen een diepere betekenis krijgt…

'Hoor je dat?' Vraag ik aan Luke. Ik zit wat krampachtig op het voorste houten bankje van de Canadese kano, mijn benen gebogen en geklemd tegen de zijkanten van het stalen ding. Ik hou mijn peddel stil. 'Schreeuwende kinderen' zegt hij. 'Ow ja', zeg ik met enige teleurstelling, 'nu hoor ik ze ook'.

Ik heb een geluksmomentje. Het is 10.00u ‘s ochtends en we zitten in de auto op weg naar het skigebied. We streamen de top 2000 zó de auto in en terwijl Purple Rain voorbij komt, begint ineens de zon te schijnen. Alles is stralend wit om ons heen. We zoeken snel naar zonnebrillen, alleen de mijne ligt nog thuis. Goggle dan maar. Dit moment laat ik niet voorbijgaan. Het winter-spelen is begonnen!

“Glazias“ zegt de Chinees-Spaanse man op mijn vraag hoe ik hem in het Spaans kan bedanken. We staan in een piepkleine winkel waarvan de wanden zijn behangen met telefoonhoesjes. Binnen 30 minuten een nieuw scherm op mijn telefoon die wat flets en blauwig oogt, maar wat ook kan komen omdat ik gewend ben geraakt aan de paarse strepen van de afgelopen weken. Of de roze wolk?

'Toanuhmsheude' zegt de Zweedse buschauffeur rond middernacht. We zijn de enigen die uitstappen en de anderen kijken ons na. We tuigen de fietsen op bij het tankstation. Tanumshede is een pikdonker, Zweeds dorpje en terwijl we met onze hoofdlampjes door een nog donkerder bos naar de camping navigeren, vraag ik me af of dit eigenlijk wel zo'n goed plan was...

Na een weekendje Italië is het hard nodig, zeker, maar het is niet de hoofdreden. Nee, we fietsen niet om alle pasta, pizza en pinot noir te compenseren. We fietsen om de punten. Geen schildpadpunten, maar patser punten. En dat is andere koek!

Dat zijn we. Om veel redenen. Laat ik beginnen bij het feit dat we hier zijn voor de bruiloft van Stefan, Luke z’n beste vriend. Dat voelt als een voorrecht. Een bijzonder moment om te kunnen delen. We lopen alleen wat achter op schema om die ook daadwerkelijk te halen.

Na een ommetje van 130 kilometer naar het achterlijk mooie Møn Klint moet ik er dan écht aan geloven. Op zondag rij ik onder een heerlijk zonnetje, maar met een dubbel gevoel Kopenhagen binnen. Het is een soort overwinnings- meets ik-wil-nog-even-gevoel. Ik ga op zoek naar een eindpunt in het centrum van de stad; een groot plein of een enorme kerk waar ik deze overwinning kan vieren. Er zijn alleen zoveel opvallende punten dat ik niet weet wat ik moet kiezen. En omdat ik eigenlijk toch niet wil stoppen, laat ik het erbij. Maar waar ik niet aan kan ontkomen; 'de regels'.

Stel, je bent gepensioneerd en je hebt het goed voor elkaar. Je hebt een keurig huisje in een stil en keurig dorpje met een leuk, maar keurig tuintje. Naast je veilige stekkie ligt een prachtig weggetje. En dan bedoel ik práchtig. Het zou zo in een fietsroute passen.

Dit weekend is fiets-weekend. Hup, mountainbikes in de trein, op naar Schin op Geul (zeg Zgin op Geul met zachte g’s). We mogen spelen in het bos van Zuid-Limburg. Op een kleine camping hebben we een trekkershutje gehuurd. Meestal gaat de tent mee, maar de voorspellingen beloven nog koude nachten. Een goede reden om eens zo’n hutje te proberen.

Nadat we de rivier hebben overgestoken, het laatste mannetje met geweer en het laatste mannetje in een hokje achter ons hebben gelaten, zijn we er dan. We hoeven geen visum te laten zien, we mogen langs elke slagboom rijden en fietsen langs de tegemoet komende file van vrachtauto's het land binnen. Het is meteen compleet anders dan Griekenland.

We moeten Kastraki verlaten en dat doet een beetje pijn. Alleen de camping al; er IS een camping, met zwembad, binnen budget en aan de voet van de meest statige, grootse en reusachtige rotsen die ik ooit heb gezien.

Het is wat onwennig om deze blog te beginnen, maar het gevoel om dit ‘leuke’ met een ieder (die wilt) te delen overheerst. Dat is waarschijnlijk hetzelfde gevoel dat mensen overhaalt om aan Facebook te beginnen... maar goed… hmz… Je merkt, ik moet een drempeltje over.

Als reuze padenstoelen
crossen we door het bos.
Onze helmen als de doppies
en het bos als onze natuurlijke habitat.

Ik maak foto’s van familie.
Roep Luke uit tot champignon van de dag
en aan een bord met ‘gnocci de champignons’, 
zie ik ons ineens als chámpions.

Winnaars dus.
Winnaars in de liefde. 

Ik schop je,
Ik vertrap je,
Ik gebruik je tot je vergaat,  

Jij blijft rustig,
Jij weerstaat,
Alles,  

Zonder mokken,
Zelfs als je stank als dank krijgt,
Wanneer ik je opnieuw,
Met vieze sokken,
Verlaat.  

^{- Ode aan de bergschoen -} 

Met je zusje rennen,
Door de modder,
Door het gras,
Lekker stampen door een plas,
Nieuwe paden verkennen,
Het fijnste dat er is,
Totdat je benen moe zijn,
Zij nog wél verder kan,
En de weg afgesloten is.

Een klein oud vrouwtje van pak-um-beet 75 jaar komt op ons aflopen. Schuifelen meer. Ze buigt haar gekromde rug iets omhoog en wijst met haar stok, naar ons. Van het Spaanse geratel dat volgt verstaan we geen woord. Nada. Het kan zijn: “Wat staan jullie daar nou te staan voor dat hostel?” of “Je moet gewoon aanbellen!”, maar we gokken dat ze bedoelt dat er niemand is. Jep, dat dachten wij ook al.

Stel dat je als een vogel boven jezelf kon vliegen. Je weet wel, als zo’n drone-achtige. (Lijkt me tof.) Dan zou ik gisteren een auberginekleurig stipje zien, op een ijsgroene Santos, rustig peddelend tussen honderd duizenden krioelende, andere gekleurde stipjes. Rùstig peddelend…

Het is even zoeken, maar via een stijle helling, door het gras, langs een huisje, over een paadje, langs een houten schuurtje, via een trappetje komen we aan bij een blije Lea en Solvei. Moeder een kind wijzen ons de schuur, waar het ruikt naar nattigheid. Komt mooi uit, want dat zijn wij ook, nattig. 

Ergens tussen Nijmegen en Apeldoorn ben ik diep in gedachten verzonken. We fietsen door een kleurrijk stukje Nederland; links een groen dennenbos, rechts heuvels met paarse heide. Het ruikt naar natuur, naar den. Niet zoals de wc-verfrisser. Niet zoals schoonmaakmiddel. Als bós.

Santa Cruz, dé surf- en mountainbike city van Californië, is maar 25 kilometer ver en dat geeft ons de tijd om in de middag te leren surfen. Tenminste, dat is het plan...

Ja, eten is 'trending topic’ tijdens zo’n fietstripje. Persoonlijk kan ik de hele dag door wel eten. Twee heuveltjes op en ik ben weer leeg. Er is hier gelukkig genoeg en dat is volkomen vanzelfsprekend. De afgelopen dagen hebben me echter aan het denken gezet...

Op de tweede camping net over de grens in Duitsland sta ik naast de enige andere kampeerder. Een fietser, dat wel. Verder bestaat de camping uit stacaravans en campers. Niet echt sfeervol, maar ik ben het zat, de douche is warm en er is wc-papier. What else is needed?

De bel gaat. Ik ben aan het koken en vraag me af waarom Luke niet even van de bank af komt. Toch maak ik mijn handen schoon en loop naar de deur. In de gang zie ik geen silhouet en als ik de deur open doe zie ik alleen… een gi-gan-tisch cadeau!

Luke en ik zijn gestrand in Alexandroupolis. Letterlijk. We strandden al eerder op het eiland Thassos, maar door de regen en (bizar harde) onweer voelde dat wel als een rustdag, maar had de 'golden beach' camping niet echt zijn belofte waar gemaakt. Dus hebben we gisteren 119,54 km gefietst om vandaag met onze billen op een strandbedje te kunnen hangen. De zon schijnt, de lucht is blauw en we chillen :). 

Onder het genot van een colatje vertelt mevrouw ons dat ze wel wat Duits kan. Luke en ik komen niet veel verder dan bitte schön, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten inmiddels in een gehucht, ergens. De laatste échte berg hebben we net gehad en we babbelen over Duitsland en Griekenland. Dan vragen we haar om ons wat Grieks te leren.