Skip to main content

Veiligheid

Stel, je bent gepensioneerd en je hebt het goed voor elkaar. Je hebt een keurig huisje in een stil en keurig dorpje met een leuk, maar keurig tuintje. Naast je veilige stekkie ligt een prachtig weggetje. En dan bedoel ik práchtig. Het zou zo in een fietsroute passen.

Op een dag komt juist een Nederlander op dat idee. Hij tekent het weggetje in en vanaf die dag komen er véél fietsers langs je huis. Ze rijden er eerst voorbij, maar komen allemaal terug om het weggetje in te slaan. Het weggetje is namelijk niet zo opvallend en je moet ze iedere keer de weg wijzen.

Stel dat dat gebeurt, dan zóu je:

A. Tegen iedere fietser kunnen zeggen dat hij deze verdomde weg in moet, en dat je dat weet omdat ‘halb Niederlande’ al over dat weggetje is geweest. Dan overdrijf je wel een beetje, maar het zou een optie zijn.

Je kúnt ook voor de leukere opties gaan:

B. Zet een bord neer met: ‘Om het mooiste paadje van de route te vinden moet je hier linksaf. Met de allervriendelijkste groeten, Herr zeurpiet’. Niet dat dat gemeend is en ook een beetje overdreven, maar het zorgt in ieder geval voor een glimlach.

C. Zet een bord neer en verkoop meteen je potjes jam. Accepteer het en maak van de nood een deugd.

D. Zet een bord neer en vraag of iemand je mee wilt nemen op avontuur. Kom je vanzelf eens buiten je veilige zone.

E. Zet een bord neer en begin een pretpark. Laat een treintje over het weggetje rijden die iedere toerist voor een €1 naar de andere kant brengt. Lijkt me weer een beetje veel van het goede, maar je ziet, er zijn opties te over. Wees creatief!

Ik neem mezelf voor om de route-maker te vragen een opmerking bij deze afslag te zetten. Of iedereen een kaartje bij deze meneer door de brievenbus kan doen. Met iets vriendelijks erop, zal 'm goed doen.


Een beetje snap ik deze Herr wel. Veiligheid is ook voor mij een dingetje deze trip. Nu ik ’s ochtends niet weet waar ik mijn eten ga halen, waar ik mijn plasje ga doen en waar ik ga slapen, heb ik er ook behoefte aan. Tot nu toe ging dat redelijk onbewust; ik zorgde voor een noodmaaltijd en dat ik voor schemer op een camping was. Verder praat ik wat met mensen om een idee te hebben van hun intenties, maar vooral omdat ik dat gezellig vind.

Vandaag reed ik echter voor 1,5 uur alleen door een dicht bos. Helemaal alleen. Geen auto’s, geen fietsers, geen wandelaars, geen huizen, geen rood stipje achter me. Niets.

In eerste instantie was ik diep in gedachten. Toen werd ik me bewust van de vele vogels die ik boven het bandengeluid uit hoorde. Toen werd de grindweg een lastig begaanbaar zandpad en hoorde ik meer. Beesten, de wind, alles wat normaal is in een bos, maar ik vond ’t niks. En dan denk je bij jezelf, het heeft geen zin, je hebt er toch geen invloed op, dus denk aan iets leuks! Maar ik kon alleen maar als een malle door ’fietsen’.

Na anderhalf uur ploeteren kom ik het bos uit. Op de hoek zit de fietster, die ik eerder die dag op de camping ontmoette, op een bankje. Ook zij zat bij te komen. Niet om de enge mannen, waar ík mee bezig was, maar wel om de verlatenheid. Wat als ze zou vallen, wat als er niemand meer langs zou komen die dag, wat als… Allemaal bullshit natuurlijk.

We lachen erom en fietsen het laatste stuk naar de camping samen. Veilig aangekomen zetten we onze keurige tentjes op, op een groen en keurig veldje, naast een lelijk, maar keurig toiletgebouw.

Gelukkig hebben we een fietsroute in de achtertuin en kunnen we morgen mooi weer op avontuur!

 

Ps. Voor de trouwe lezers onder ons: Etienne komt gisterochtend om half 10 de camping binnen gereden. Hij is om half 8 vertrokken en heeft 'al' 10 kilometer op de route gefietst. (Die man fietst meer achteruit dan vooruit.) Ik ben opgelucht dat hij nog een andere camping heeft kunnen vinden. Hij blijft de rest van de dag achter me en ik wijs hem bij lastige stukken de weg. In Bremen nemen we afscheid. Bedankt voor het lachen grappige man!