A hero, but an incomplete hero

Dat zei Heymoonshaker tegen me. Best overdreven, maar best waar. Oké, hij zei het ook tegen de 2000 anderen in zijn publiek en oké het ging over zijn nieuwste album, maar hé. Het dekt de lading (mijn lading) deze morgen.

Want yes, ik ben eindelijk vertrokken. Alleen. Welcome to the Village was te gek, en wat een contrast met nu, maar het voelt als een verademing en overwinning om alleen op pad te zijn.

Yes, tot nu toe gaat ’t voorspoedig. Niet verkeerd gefietst, hooguit wat creatieve ommetjes gemaakt en 90 kilometer in de benen.

Yes, op een mammoet gestaan.

Yes, mijn neus geleegd, zoals het een echte fietser betaamd. (Je weet wel, met één vinger op het ene neusgat en dan hard snuiten met de ander.) Maar waarschijnlijk gold dat voor racefietsers, want ik denk niet dat dat snot op de tassen erbij hoort.

Yes, een camping gevonden. Bij de eerste weggestuurd bij gebrek aan een 'groen boekje', maar nummer twee is des te beter. (Heb m'n blauwe boekje nog geprobeerd, maar vond 'ie niet grappig.

Yes, alleen de tent opgezet. Alleen potje gekookt en alleen afgewassen. Ondertussen 4 Santossen verkocht aan mede-fietsers en bejaarden. Multitasken is mijn tweede natuur.

Waarom dan ‘incomplete’? Omdat ik zoooo slecht ben in afscheidnemen. Ik wil ze allemaal meenemen, achterop. Maar zoveel bagage kan ik niet sjouwen. Ik wil nu alleen mijn eigen shit dragen. En kijken waar ik kom.

Ik zie dit als een experiment, kijken of ik dit kan, wat ik ga doen, waar ik beland en vooral wat ik echt belangrijk vind. Ben nieuwsgierig naar het resultaat. Misschien vind ik het niets, misschien ga ik me dood vervelen, maar dan weet ik dat tenminste ook.

Nu nog even dit eerste nachtje doorkomen, alleen in ons tentje. Want ik blijf een hero on socks natuurlijk.

Lukket?