Skip to main content

We zijn in Turkije!

Nadat we de rivier hebben overgestoken, het laatste mannetje met geweer en het laatste mannetje in een hokje achter ons hebben gelaten, zijn we er dan. We hoeven geen visum te laten zien, we mogen langs elke slagboom rijden en fietsen langs de tegemoet komende file van vrachtauto's het land binnen. Het is meteen compleet anders dan Griekenland.

Het stukje niemandsland tot de grens kenmerkte zich door leegte. Er was geen hond, of eigenlijk waren die er als enige (flauw). Het is een lange, kaarsrechte weg de grens over. Eenmaal binnen wordt deze weg langzaamaan drukker en zien we daarlangs een golvend landschap met veel landbouw. De Griekse katoenplantages zijn verruild voor Turkse zonnebloemen, granen, grassen en geiten. Die zijn er wel. Maar de herder rijdt hier op z'n ezeltje met de kudde mee. Het is het beeld dat ik me voorstelde bij het Turkse binnenland. 

We volgen de weg een tijdje en stoppen bij een benzine station. Wat me meteen opvalt is dat de wc's schoon zijn, er staat zeep, ik moet weliswaar hurken en krijg een emmertje met water ipv wc papier, maar de deur kan gewoon dicht én op slot. Het licht doet het, de wasbak hangt recht, er komt water uit de kraan en er zijn afdroogdoekjes. Wow. Niet dat ik daar zoveel waarde aan hecht, maar het feit dat het opvalt legt ineens de nadruk op hetgeen er in Griekenland vaak ontbrak. En - to be honest - verwachtte ik het hier al helemaal niet. Ondertussen in het restaurantje maakt een groepje mannen muziek op iets klarinet achtigs. Ik word hier blij van! 

Rond vijven komen we aan in Kesan. We worden verwelkomd door reclameborden van Burger King, Nike en andere grote merken. Dat winkelcentrum ligt echter naast de stad. Het stadje zelf is een mengelmoesje van kleine Vodafone winkeltjes, bazaar achtige shopjes, eettentjes met döner kebab en fotowinkels. In een van die fotowinkels hebben we afgesproken, want dat is de verzamelplek van de plaatselijke bikeclub. We 'kennen' Esen via Warmshowers, maar omdat zij buiten de stad is zijn er twee van haar clubgenoten die ons graag helpen met het vinden van een goedkoop hotelletje. Ze spreken alleen geen woord Engels of Duits. En wij hebben alleen het Turkse woord taksi (taxi) opgepikt in de afgelopen 1,5 uur Turkije... Met hulp van een telefoon kunnen we iets van een gesprek voeren. Maar het is lastiger dan je denkt. Wel krijgen we Turkse thee en brengen ze ons naar een hotel waar zij voor ons het woord doen. Het is goedkoper en netter dan we de afgelopen weken hebben gezien. Gelukkig kunnen we waardering in alle talen uiten! We nemen een douche in een prachtige badkamer met hangende douche, waar we beiden rechtop onder kunnen staan! 

's avonds heeft Luke zich als doel gesteld om echte Turkse dönner te eten. Bij toeval ontmoeten we een ander groepje bikers, want er zijn blijkbaar twee bikeclubs in dit stadje. Ze raden ons het restaurant hafjajeifuajsnsnzhdicsjsk aan (of zoiets). We kunnen het tentje vinden en hoewel ze er geen dönner verkopen eten we écht Turks. 'Burgur' rijst (denk ik), kikkererwten en gegrilde groenten voor mij. Gehaktballetjes (die we volgens mij in Nederland kennen als Turkse Kofta van Knor) voor Luke. Als toetje krijgen we rijstepapjes en thee. Luke z'n biertje wordt ergens vandaan getoverd, want die verkopen ze normaal niet. De bediening is nogal enthousiast en we geloven niet dat natafelen de bedoeling is. Dat is wel even wennen aangezien de Grieken meestal nergens te bekennen waren. 

Later in de hotelkamer zit ik op bed en kijk ik naar de strakke witte muren, de Turkse motieven op de sprei, de mintgroene deuren. Op de achtergrond hoor ik een stem uit een luidspreker die hoogstwaarschijnlijk van de moskee komt en speelt er een lekker druk muziekje door de straten van Kesan. De blaffende honden worden overstemd. Waar zijn we nu weer beland!? Vraag ik me af. Maar wat een leuke nieuwe wereld!

 

PS. Inmiddels is het maandag en hebben we wifi. Maar voor ik dit bericht plaats moet ik nog even kwijt dat ik vandaag de helft van een 30 cm grote meloen op heb! IK ja. Het ging zo: we reden over een soort N-weg maar dan rustig. Een vrachtauto haalt ons in. Hij stopt en wij halen hem in, maar hij gebaart dat hij onze fietsen wel achterin kan gooien. Nee, dat willen we niet. We fietsen door, hij haalt ons in, hij stopt, wij stoppen en vullen onze flessen. Hij komt uit de auto en begint een heel Turks verhaal. Met zijn 2 woorden Engels wisselen we wat beleefdheden uit. Dan weer Turks geratel en voor ik het weet heb ik ja gezegd op iets. Hij loopt weg en komt terug met een grote, ronde, groene vrucht. Ik ruik eraan, hij haalt een mes en onder enige sociale druk eten we met z'n drieën meloen. Meloen is het enige dat ik ECHT heel smerig vind. Maar deze is oké, niet lekker, maar oké. De situatie is alleen zo leuk en het is zo vriendelijk van deze man dat ik niet kan en wil weigeren. Hij vraagt nog een keer of hij ons en de fietsen echt niet hoeft mee te nemen. Hij begrijpt overduidelijk niets van onze manier van reizen. Even later fietsen we weg. Alle twee met een enorme big smile! Ik heb zojuist een halve meloen weggewerkt met een onbekende vrachtwagenchauffeur. Wie had dat gedacht!

Pps. Verder zegt iedereen ons hier trouwens gedag. De Turken zijn super open en blij. Ze lachen naar ons en zwaaien. Leuk leuk!