Fjällbacka is the place to be
'Toanuhmsheude' zegt de Zweedse buschauffeur rond middernacht. We zijn de enigen die uitstappen en de anderen kijken ons na. We tuigen de fietsen op bij het tankstation. Tanumshede is een pikdonker, Zweeds dorpje en terwijl we met onze hoofdlampjes door een nog donkerder bos naar de camping navigeren, vraag ik me af of dit eigenlijk wel zo'n goed plan was...
Hoe we zo in Tanumshede komen? Tja... Moeilijk te zeggen. Waarschijnlijk een mix van slecht weer, een drukke weg richting Oslo en de dwarsliggers van Camilla Läckberg. Daardoor leek Fjällbacka ineens thé place to be. Luke merkte het een paar dagen terug gekscherend op. Dat het relatief dichtbij is, Fjällbacka, het kustplaatsje uit de boeken die we lezen. Het staat zelfs op onze Noorse kaart. We lachen erom. Nee, dat doen we niet. We lachen er nog een keer om. Nee... Een dag later zitten we in de trein naar Oslo, koken een potje in de botanische tuin van de stad en pakken daarna een bus die stopt in 'toanuhmsheude', 18km voor Fjällbacka. Hehe.
We lachen nog meer als blijkt dat precies zaterdagmiddag, wanneer wij in het dorp aankomen, een Läckberg crimetour wordt gehouden. We kunnen het niet laten. En dus lopen we later die dag als echte groupies achter de gids aan door Fjällbacka, die uitlegt waar alle moorden van de in totaal 9 boeken zijn 'gepleegd'. En omdat er in Fjällbacka maar 900 mensen wonen (versus 10.000 toeristen) komen we ook de moeder van Läckberg nog tegen, vèt 8).
De tour is écht heel leuk. We leren eigenlijk vooral veel over Fjällbacka. Over de haringvloot, waardoor het dorp tijdelijk heel rijk werd. Over de hangende rotsblokken en over de vissers en de handel aan de scherenkust. Na de tour drinken we te dure biertjes en rosé in het zonnetje met uitzicht over alle kleine eilandjes voor de kust. Het is een onwijs leuk, klein, gezellig vissersdorpje.
Ik wil niet weg uit Fjäll (wij mogen Fjäll zeggen). Het is hier heerlijk. De camping is fijn, tussen de rotsen, waar ook direct een hike begint. Geen wandelroute, nee, een hike, en dat is echt zo, want je moet over rotsen klauteren, kan niet met de fiets. Bovendien schijnt er een heerlijk zonnetje en hebben ze hier de lekkerste kaneelbolletjes die er bestaan. Ik wil niet weg.
Maar de volgende dag ziet alles er wat grauwer uit en gaan we toch. Het regent schijnbaar ook in Zweden. Regio Tanum (Toanuhm) is opgenomen op de werelderfgoedlijst en blijkt verrassend mooi te zijn, met her en der rotstekeningen en andere ouwe stenen uit de Bronstijd.
We maken een snelle stop bij het politiebureau van Tanumshede om de Läckberg-tour compleet te maken, doen een bakkie tussen de boeren tijdens de plaatselijke traktorenshow en belanden op de hypermoderne camping in Strömstad. Ze moeten hier echt een nieuw woord voor bedenken: pasjes om het wc hok in te komen, super-de-luxe keukens (ja meerdere, 3 stuks), super strakke, ruitvormige huisjes en hutjes en alles geasfalteerd. Op de oprijlanen (jaja) staat een uur lang een camperfile. Ik zei niet dat het een pre is, zo'n hypermoderne 'camping'. De gezelligheid is ver te zoeken. Ik weet niet hoe het moet heten, maar het reclame bord ergens anders langs de weg dekt redelijk de lading: 'ferieparadis', voor campers dan. Anyhow, het is wel lekker warm en droog in die keukens en we mogen zo lang douchen als we willen, woei! En terwijl ik wat sokken sta uit te wringen zegt Luke het nog maar eens: wéér blauwe lucht!
Inmiddels zijn we alweer in Fredrikstad, wat op de route ligt terug naar Oslo. Of het een goed plan was? Kon niet beter! Alleen is er nu wel een klein probleem; we hebben allebei de laatste Läckberg al uit. Wat nu?! Een boek over Nieuw-Zeeland misschien?