We mogen weer!

We zitten eindelijk weer op de fiets. En waar! Van Athene naar Istanbul gaan we. Luke doet de route met z'n gps en ik maak de foto's. Dat is zo'n beetje de verdeling. Ik maak foto's van hoe hij ons de kuil van Athene uitleidt en om het eerlijk te houden maakt hij foto's van hoe ik foto's maak. Deze eerste dag voelt heerlijk en vrij en we beleven een hoop 'eerste keer' momentjes. 

Athene is onze eerste (en laatste) keer geweest, net als die camping-naast-snelweg ervaring. We beklimmen onze eerste Griekse berg en hebben prachtig uitzicht over de stad. Wanneer ik met mijn eerste overwinningsgevoel de top passeer, staat Luke me met zijn gps op te wachten. Dat ik toch niet denk dat dit ons eerste hoogtepuntje is hè...

De 12 (ja 12!) km die daarop volgen klimmen we met een gemiddelde van 5% gestaag en ok ok, dan pas bereiken we de eerste top. Onderweg roep ik Luke voor wat foto's hiervan en wat foto's daarvan. Hij rijdt al gpsend mijn eerste échte schildpad voorbij, die ik nog even naar de overkant help om zijn leven enigszins te verlengen.  

We zijn de eersten op het verse asfalt richting Thiva, waar we onze bandensporen vereeuwigen.

Verder zit het hier vol met konijnen. Het zijn er veel en ze zijn huge! Overal liggen keutels. Wanneer we een kudde berggeiten passeren gaat er ineens een belletje rinkelen. Meerdere zelfs, want we horen ze van verre.

Als ik tegen het einde van de dag mijn eerste lekke band heb is deze eerste dag compleet. Een nietje is de boosdoener. Dat is gek, hier in de middle of nowhere, maar wel uitermate goed voor een paar woordgrappen, niet? (Vergeet-me-nietje, niet te doen en niet grappig.)

Daar ben ik overigens vergeten een foto van te maken. Hmz... Anyhow, nu maar snel slapen, want Luke z'n gps vertelt ons dat er morgen 120 km op het programma staat. Pfew. Welterusten!

PS.

Die 120 km is 'm niet geworden. Na precies 54 km liggen we voor pampes onder een piepklein boompje. Het is 15.30u en dat boompje is de enige schaduw die we de afgelopen kilometers hebben gezien. We zijn KA-POT. De zon brand als een malle en we hebben inmiddels 50 km omhoog gefietst. Het is nog 4km naar de top en eigenlijk zouden we NOG zo'n heuveltje op moeten vandaag.

We eten maar weer eens wat...

Na nog twee kilometer duikt er dan ineens langs de weg een hutje op. Er staan bankjes bij en een glijbaan. Wtf. Ze hebben er gras en het is plat. We vragen de eigenaar in ons beste grieks of we er wat kunnen drinken en of we onze tent op mogen zetten. Dat mag wel van 'm. Bonus! 

Morgen een nieuwe poging om in Delphi te komen :).