Onbezonnen
Het is wat onwennig om deze blog te beginnen, maar het gevoel om dit ‘leuke’ met een ieder (die wilt) te delen overheerst. Dat is waarschijnlijk hetzelfde gevoel dat mensen overhaalt om aan Facebook te beginnen... maar goed… hmz… Je merkt, ik moet een drempeltje over.
De afgelopen jaren heb ik veel gefietst. Dat begon onwetend en onbezonnen en dat is het zo heel af en toe nog steeds. Met ervaring komt echter ook kennis en met die kennis kun je dingen voorzien en tref je voorbereiding. Hartstikke handig, maar ook saai.
Dit weekend pakte ik de tandem om op verzoek van mijn zusje een tochtje te maken. Mijn tandem is in trek. Het is m’n nieuwste aanwinst; zo’n veluwe ding met retro voorrekje. Je denkt dat het duf is (en dat is het ook), maar stiekem wilt iedereen hem proberen. En als je er eenmaal op hebt gezeten ben je verkocht (net als met Facebook trouwens).
Mijn zusje wilde voor de ‘weefweek’ langs wat weefateliertjes. En om dan maar geheel in duffe stijl te blijven sprongen we op de tandem. Ik heb fietsen in allerlei soorten en maten, maar de tandem valt niet onder de meest betrouwbare van het stel. Dit tochtje zou een uitdagende worden voor ‘m.
Dus zocht ik ’s ochtends in de haast nog wat plakspullen op. Ik weet toevallig dat het ding meer mankeert dan alleen de uitgedroogde banden, maar de tijd ontbrak om er lang over na te denken. Het is dat mijn zusje erop stond en dat haar eigen fiets in minder goede staat is, maar liever ging ik gewoon op mijn betrouwbare vakantiefiets.
Aan de rest van de voorbereiding schortte het in mijn ogen ook nogal. Zonder GPS, zonder binnenbandje, pomp en zonder kaart voelt het nogal kaal. Met alleen een vervaagd printje met wat krabbels gingen we op weg. Ik vroeg mijn zus nog of ze wist waar we heen moesten, maar dat moest wel lukken hoor. Met een uurtje zouden we het rondje wel kunnen doen.
Na een kilometer of vijf begon het ‘gedonder’. Met een onhandige bocht brak de kabel van de voorrem. Even op zoek naar de plaatselijke fietsenmaker dan maar. Een aardige mevrouw wilde ons de weg wel wijzen, maar ze wist dat hij gesloten was. De fietsenmaker was namelijk haar schoonvader en zat bij zijn kleinkinderen op een verjaardag.
Maar zoals dat nog gaat in dorpen, werd de schoonvader gebeld om ons ‘zielige meisjes’ te helpen. Op dat zelfde moment kwam de beste man toevallig langsfietsen. Hij wilde zijn winkel wel even voor ons opendoen.
De winkel was een smalle zaak in een knus Schipluidens straatje. Als vakman had hij het klusje zo geklaard en konden we weer op weg. We hebben het verhaal die dag nog twee keer verteld. Gewoon omdat het zo toevallig en spontaan was. Zoiets wat je niet vaak meemaakt.
De fietstocht bleek een uur of drie te duren, exclusief uitstapjes, en de route moest meerdere malen worden herzien. Desalniettemin konden we niet anders dan concluderen dat deze ‘duffe dag’ heerlijk was. Onbezonnenheid ís soms heerlijk. Net als Facebook trouwens.