Slapen onder een brug en in de sneeuw
Het is even zoeken, maar via een stijle helling, door het gras, langs een huisje, over een paadje, langs een houten schuurtje, via een trappetje komen we aan bij een blije Lea en Solvei. Moeder een kind wijzen ons de schuur, waar het ruikt naar nattigheid. Komt mooi uit, want dat zijn wij ook, nattig.
Onze Warmshower hosts hebben een te gek klein huisje onder een lange, smalle hangbrug. De plaats heeft geen naam. De brug evenmin. Het huisje kan zo in een sprookjesboek. Rommelig erfje, bootje voor de deur, houten schuurtje, kippetjes. Van binnen krakende houten vloeren, mintgroen behangetje en alles ieniemienie, schots en scheef. Het jonge katje maakt het af.
Terwijl Luke zich vermaakt met het speelse beestje, vermaak ik me met de 14 maanden oude Solvei en leren we ondertussen wat van de Noorse gewoontes. Zo eten ze hier warm om 15/16u, wanneer de meeste mensen klaar zijn met werken. Pascal komt echter pas rond 19u thuis, waarna wij aanschuiven. Dit gezinnetje komt uit Frankrijk en woont sinds een paar jaar in Noorwegen. Ze zijn van Orleans naar Noorwegen gefietst en hebben wat dozen na laten sturen.
Wanneer we de volgende ochtend vertrekken regent het, verrassend. We krijgen zelfgebakken brood toegestopt van Lea en er volgt een heuvelige tocht naar Vossevangen, waar we een overkapping delen met twee Engelsen op de plaatselijke camping. We praten over Brexits, vluchtelingen en hiken op de Hardangervidda.
De dag daarna volgt een pittige tocht waarin we, niet overdreven, zo'n 15 keer van outfit wisselen en over prachtige groene heuvels geleidelijk omhoog fietsen. Tot slot een fel klimmetje die ons over de autotunnel heen leidt en vervolgens dubbel en dwars wordt goedgemaakt door een afdaling, zonder auto's, 'recht' het Fjord in.
De afdeling is mega stijl en we moeten onze velgen met water koelen om genoeg remkracht te hebben bij de haarspeldbochten. Het voelt machtig om hier te fietsen, alleen. De borden geven 18% aan en tijdens het remmen hebben we een gigantisch uitzicht over het Fjord. We zien alle watervallen samenkomen in het dal en hoe verder we dalen, hoe hoger de rotswanden oprijzen. Ik voel me nietig. We zijn bijna beneden als er van achteren een bus aankomt. We hadden al een bushalte-bordje gezien, maar konden niet geloven dat een bus langs dit super smalle, stijle weggetje omlaag zou komen. Blijkbaar kunnen ze dat :).
Langs het hard stromende water volgen we de weg richting Gudvangen. We zijn precies op tijd voor de boot, die ons tussen de Japanners en tussen de hoge rotswanden doorvoert naar Flåm.
Daar begint de Rallervegen. Dat is een onverhard pad, aangelegd om een spoorrails te bouwen. Nowadays gebruikt als fiets/MTB/wandel pad. De meeste mensen doen hem in tegengestelde richting, omdat hij dan vooral naar beneden loopt. Wij beginnen 's ochtends echter met een klim van 0 tot 1300 meter in de eerste 40 km.
De eerste reeks haarspeldbochten zijn onmogelijk stijl. Luke kan het grootste gedeelte op zijn fiets blijven zitten (volgens hem alles), ik alleen het kleinste gedeelte. Maar wat helpt; afdalend had ik hem óók niet willen doen.
Een paar uur verder hebben we er 12 km opzitten. Het stuk dat volgt is adembenemend mooi. Een onbeschrijfelijk landschap met super blauwe meren, schuimende watervallen, enorme rotsen en in de verte... sneeuw! We fietsen nog een paar uur door, langzaam stijgend met af en toe zelfs een flauw zonnetje en kijken onze ogen uit.
Als de teller 35 km aangeeft is het 18u geweest en houden we het voor gezien. We zetten de tent op in een soort maanlandschap, naast een mega waterval, met hier en daar een plukje sneeuw. Het is 1 augustus, maar ik waan me in IJsland.
Na een onrustig nachtje - ik blijf een bange schijterd - blijkt onze voortent vol grote spinnen te zitten. Die houden zeker van warmte en vocht. Het aankleden gaat gepaard met wat kreten en gilletjes van mijn kant. Als de voortent weer spin-vrij is bakken we eieren en ontbijten tussen de rotsen en paddenstoelen.
De klim voor de laatste 200 hoogtemeters voelen we in de benen. Op sommige stukken moeten we de fietsen omhoog duwen door sneeuwplakaten en over rotsgronden. En dan mogen we afdalen! Dat gaat eerst niet veel sneller, door de grove ondergrond, maar later wordt de weg beter. Even een lekke band fixen en door.
Aan het einde van de dag zien we blauw, best veel blauw! Zoals mijn vader zou zeggen; 'het trekt alweer open'. Er is zon! Hoera!
De Noren zijn er overigens nuchter onder. Niks geen gezeur over het weer. Uitrusting is alles. Er is dan ook geen meelij met alle mensen die deze tocht in spijkerbroek fietsen.
Het einde van de Rallervegen is in zicht en we knallen over de verharde weg door naar Geilo, waar we onszelf belonen met een kamer in een hostel en een wasmachine met droger. Tussen de was zit nog een verdwaalde spin. Nu even chillen. Rallervegen - check!