De blije banaan
En hoe je er zelf een wordt.
Het is geel, het is gestroomlijnd en als je rond 18.00u langs de Vliet naar het zuiden fietst kun je er niet omheen; een lachende man in een grote, gele, glimmende banaan fietst me tegemoet. De excentriekeling zoeft langs, lacht breed en ineens wordt me een hele hoop duidelijk...
De blije mafkees
Als ik hem passeer verwonder ik me. Wat ís dit voor figuur? Ik heb interesse - want ik hou van aparte mensen - maar ik denk ook: wat was het punt waarop hij dacht, ik neem een groot, geel, glimmend gevaarte? Ik heb al moeite om geld uit te geven aan een paar super comfortabele hardloopschoenen, die ik knetter lelijk vind. Laat staan een gele cocon. Ik kan me níet voorstellen dat ik ooit in zo'n gele Chiquita ga rijden. In ieder geval niet lachend.
De duidelijke hamvraag: Is hij een mafkees?
Toen ik hem vandaag voor de zoveelste keer tegenkwam viel ineens het kwartje: deze man is niet gek, het is de meest slimme, blije banaan op aarde! (En de meest unieke, gok ik.)
Terwijl ik verder fiets kijk ik om me heen. Het water van de Vliet is half bevroren en een fuut werkt een gigantische vis weg. Mijn hart maakt een sprongetje.
Dan realiseer ik me met een schok dat ik op de blije banaan lijk.
Vega-collega
Vijf jaar geleden kreeg ik een vega-collega. Ik vond hem een beetje gek, een hippie. En hoewel ik van aparte mensen hou, kon ik me niet voorstellen dat ik óóit vegetarisch zou worden. Mijn zus was vegetarisch en ik vond het maar aanstellerij. Aandacht zoekers, hippies, activisten, ik kreeg er jeuk van. Doe even normaal dacht ik bij mezelf.
Maar waar je mee omgaat, daar word je mee besmet. In de loop van de jaren leerde ik zijn beweegredenen kennen. Niet omdat hij ze oplegde, maar omdat ik ze terloops meekreeg. Soms ging hij te ver en dan zette ik me af. Soms vroeg ik ernaar en dan legde hij wat uit. Getriggerd door zijn doordachte informatie las ik het boek 'Dieren eten' van Jonathan Safran Foer. Het was een omslagpunt. Er volgden tal van artikelen en documentaires. Sindsdien eet ik vegetarisch.
Ben ik een blije banaan?
De vraag die echter rijst: ben ik nu een blije banaan?! Ik, die "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" met de paplepel kreeg ingegoten. Zien mensen mij nu als excentriekeling? En wat grappig dat ik dat zelf totaal niet zo ervaar. Sterker nog, ik vind vegetarisch eten de normaalste zaak van de wereld. Ben ik nu een aandacht zoeker, hippie en activist?
De blije slimmerik
Ik kijk achterom. De blije banaan is nog zichtbaar. De gele cocon valt op, ook in de schemer. Het ding heeft meer voordelen. Je blijft droog als het regent en warm als het vriest. Je hoeft je nooit meer in te smeren tegen de zon (behalve op je hoofd). Je bent snel en reduceert tegenwind tot het minimale, door zijn gestroomlijnde vorm en door het relatief kleine frontaal oppervlak. Je bent zichtbaar, veilig en kunt tegen een stootje. Iedereen herkent je en je lacht, want je weet: ik rij voor lul, maar voor mij is dit ideaal!
Waarom beseffen niet meer mensen dat de blije banaan slim is? Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak. Misschien vind je ligfietsen helemaal niet lekker rijden. Natuurlijk. Het punt is: deze blije banaan is authentiek, dicht bij zichzelf en ongevoelig voor wat anderen denken, omdat hij diep van binnen weet wat hem motiveert. Waarschijnlijk vindt hij gele bananen nu prachtig en doodnormaal.
Ik kijk weer vooruit en fiets door. Misschien ben ik een gele banaan. Een blije. En dat voelt harstikke fijn!
In de verte zie ik iets naderen. Dat meen je niet! Het is nóg een gele banaan (echt waar!). Ik nader hem en lach breeduit, want ik snap hem. Wij zitten op één lijn. We hebben iets gemeen. Hij komt dichterbij. Ik zie zijn gezicht. Hij fronst zijn wenkbrauwen, verroert zijn lippen niet en kijkt me strak en intens chagrijnig aan. Hmz… het kon zo mooi zijn.
Ben of ken jij een blije banaan?
Laat dan een bericht achter, vind ik tof :).
Langs de Vliet.