Skip to main content

Sensation green

Mijn mini bodylotion, het kleine potje dagcrème met zonnefactor en het scheermesje mogen niet mee, echt niet. Luke kijkt me streng aan. De avond voor onze 4-daagse hike staan we op een Franse camping, aan de voet van de indrukwekkende Alpen, onder de achterklep van de auto elkaars bagage te keuren. "Tandpasta heb ik al", zegt Luke. "Wat hebben jouw boxershort veel stof", zeg ik. We begrijpen dat minimalisme de komende dagen een diepere betekenis krijgt…

Het past wél - deel 49 
Na Het past wél - deel 1 t/m 48 zou ik beter moeten weten. Mijn rugtas is wat aan de kleine kant. Ietsie. Luke heeft een grotere variant en zelfs die gaat amper dicht. Zijn 'Live Simply' shirt kan niet mee. Het is trui uit en lange broek aan of andersom. Waar gaan we het eten eigenlijk laten? Van de afgelopen 48 keer weet ik dat dit probleem zich uiteindelijk wel oplost; keuzes maken, harder proppen, tasje eraan en gaan!


Het past dus wél.

Als hij het van te voren wist, zou 'ie het niet doen 
Het is onze eerste meerdaagse hike. Het boekje beschrijft dag 1 als gemiddeld; zo'n vijf-en-halfuur lopen, met hier en daar een stijl stukkie. Die avond in de berghut zien we grote ogen als we vertellen waar we vandaan komen, dat we de Col de Rouche Noire over zijn gegaan en voelen we de NEGEN uur lopen zelf ook wel in de benen.

Dat 'stijle stukkie' kostte ons een uur of drie en was een bergtop van bijna 2700 meter hoogte. Het laatste stuk was er geen misstap geoorloofd en eenmaal over de top glibberden we door grote stukken sneeuw naar beneden. Paden waren alleen herkenbaar omdat één ander stel ons voor was gegaan. Oke, het was wat onverantwoord, maar ik voel me nog steeds euforisch. Luke bibbert nog een beetje na. (Maar is ook euforisch omdat hij 147 keer zijn trappendoel van die dag heeft behaald!)


Best wel stijl. 


Negen uur doen we erover! 


Op de top van Col de Roche Noire.


En dan hier naar beneden.

Ho, oppassen! 

Knirp Knars* 
De dagen daarop zien we meer sneeuw. We hebben de route enigszins verantwoord aangepast (ook omdat we geen stap hebben getraind) en de moeilijke passages gaan steeds beter. We knirpen en knarsen door de sneeuw, zien prachtige meren, ploeteren over gruishellingen, lopen op en neer door bloemige Alpenweiden, verlangen naar een vlakke weg, springen over kleine watertjes en hupsen over grote keien de rivieren over. Het is één grote speeltuin; een natuurlijke, onvoorspelbare, onbeschrijflijk mooie, sensationele groene speeltuin!


Speeltuin! 


Cheese :D.


Mooi hier! 


Check die marmot! 

Mooie bloemen.


Deze is ook vet.


Woei, en deze!

Wandering.


Lac Rond (dat niet rond is). 

Als zij het van te voren wist, zou ze het niet doen
Op de 'rustdag' na de tocht belanden we in een hotelletje naast een fietsverhuur. Toeval. We huren E-mountainbikes, die knetter hard gaan. Op aandringen van Luke nemen we de zwarte route. Omdat het kan. Sjemig, waarom?! Ik loop de halve tocht naar beneden (wel met sensationeel mooi uitzicht), omdat de hellingen te stijl zijn of omdat er een afgrond loert. Luke gaat stukken beter. Die voelt zich euforisch, ik bibber na.  


Gaat nog redelijk! 

Freedom!


Doorfietsen joh.  

Brrr...

Zo eco is het natuurlijk niet :P. 


Chillaxen.


Ahhh.

Als hij het van te voren wist, zou 'ie het niet doen
En dan, dan komen we aan bij dé boomhut. We hebben de Sensations hut, op 12 meter hoogte. Nou Sensation that is. Twaalf meter lijkt niets bij een 2700 meter hoge berg, maar als we onderaan de touwladder staan is het toch even slikken. We krijgen gordels om, een helm op en een half uur later sta ik vanaf de uitkijktoren te kijken hoe Luke zich bibberend omhoog werkt. 
Dit is TE GEK!

Ik klim weer uit het nest en ga al tokkelend naar beneden. Want dat kan! Je kunt via een zipline naar boom 2 en van daaruit helemaal naar beneden, zo'n 50 meter verderop. Ik kan mijn geluk niet op. Dit is mijn droom! Een boomhut met ladders en kabels, meerdere verdiepingen, die verbonden zijn met een andere boom, een hut met raampjes en een uitkijktoren! Het overtreft al mijn verwachtingen!

Wow, mijn droomboom! 


Hij lacht als een boer met kiespijn :P.


Ziplinen naar boom 2, haha! 


Bagage ophijsen. 


Woei, 12 meter hoog!

In de hut is een groot tweepersoonsbed, een tafeltje en een bio-wctje. Hij heeft rondom raampjes waardoor je de hele omgeving kunt zien. Onze bagage en het avondeten hijsen we op via een touw en op het balkonnetje smullen we. 's Avonds gaan de olielampjes aan en vanuit het bed zien we de zon ondergaan. Tussen Hemel en Aarde is dus niet boven Utrecht, maar hier, boven in een boom! Iedere keer als ik naar boven of beneden mag ben ik euforisch. Ik kan niet ophouden over hoe geweldig dit is. Maar Luke niet, hij bibbert. Hij blijft boven, totdat de wind opsteekt... 

Zo, nu even bijkomen. 


Doei! 


Ps. Deze vakantie begon wat moeizaam. Fijn dat we van die lieve mensen om ons heen hebben! Dank jullie wel: 

  • Onze geweldige buurvrouw, Roelien en mijn ouders, voor het verzorgen van Arie (de kat), die na een aanrijding verder moet met drie pootjes.
  • Luke z'n werk, Techneco, voor de leenauto, omdat we twee dagen voor onze trip in een kettingbotsing zaten.
  • Mijn familie voor dit geweldige boomhut cadeau!

* Quote van Bert & Ernie voor de zusjes.