I love it when a plan walks into the soup

Santa Cruz, dé surf- en mountainbike city van Californië, is maar 25 kilometer ver en dat geeft ons de tijd om in de middag te leren surfen. Tenminste, dat is het plan...

Na een nachtje in een Yurt (googlen is de moeite waard!) met open haard en dakraam (met uitzicht op maan en sterren!), vertrekken we de volgende dag samen met Laura en Robin uit het plaatsje Freedom (jazeker). Laura op haar oude stalen ros, Robin op zijn kindermountainbike. Robin is vier en weet wat hij wil. Hij wil fietsen. Niet met zijn broek in zijn sokken om hem van zijn ketting af te houden, nee, dan nog liever in zijn onderbroek. Dus rijden zijn moeder en wij compleet ingepakt in regenkleding de straat uit, terwijl Robin ons in zijn onderbroek de weg wijst. Hij neemt elk stoepje en elke plas vol passie. Drie straten verderop keren moeder en zoon om en worden we enthousiast uitgezwaaid. 

Het plan is om op aanraden van Laura langs het Nisene Marks State Park te rijden waar een gigantische boom schijnt te staan. Die wil ik zien. Ik hou van bomen, zeker wanneer ze boomhut-proof zijn. Californië staat bekend om deze gigantische exemplaren, dus daar moéten we langs. Het park is alleen wat lastig te vinden. We rijden kilometers lang omhoog en daarna weer naar beneden, want de ingang van het park blijkt toch onderaan te zijn. Daar vinden we de boom en hij is fantastisch. Er groeit een zijstulpsel uit met nóg een boom en, nou ja, hij is gewoon me-ga, mega tof! (Boom paste niet op de foto.)

Daarna (3 uur later) rijden we in één ruk door naar Santa Cruz. Dat is niet ver, maar het plenst, dus we nemen de directe hoofdweg. Bij de eerste supermarkt slaan we eten in voor twee dagen (i.v.m. kerst) en als we de winkel uitkomen liggen er twee mandarijnen in Luke z’n helm. Op datzelfde moment komt een man naar ons toe die ons een kerststolletje toestopt. Jeetje. Ik kan haast niet geloven hoe vrijgevig de mensen zijn. En het wordt nog 'erger'. 

We eten een broodje voor de supermarkt en een auto stopt langs de weg. Hij doet zijn raam open en vraagt of we de mandarijnen lekker vonden, of we haast hebben en of we anders bij hem een drankje komen doen. Hij heeft goede port bij zich en is op weg naar een goede vriendin. Die woont vlakbij. Luke en ik kijken elkaar aan... ach, waarom ook niet?! 
Hij schrijft het adres op en 10 minuten later worden we hartelijk ontvangen. Voor we het weten krijgen we chocolademelk, Egnog (googlen!) en port van 20 jaar oud. Momo de huisschildpad wordt erbij gehaald en Opi de hond. Ook de buurman wordt gebeld, want die werkt in de fietsbranch, dus daar hebben wij als fietsers vast wel wat aan te vertellen. Voor we het weten zitten we met de engineer van het fietsmerk Santa Cruz aan tafel. 

Tegen zonsondergang moeten we écht weg. We krijgen nog een slaapplaats aangeboden, maar slaan dat af. Het is kerstavond en het lijkt niet gepast. Dus pakken we een goedkoop hotelletje en eten de gekregen appels uit Laura’s gaard. Sjees, zorgt kerst voor deze vrijgevigheid of zijn de Amerikanen altijd zo open? We waarderen het in ieder geval heel erg!

In het hotel zien we dat er voor de komende dagen goed weer wordt voorspeld en we maken nieuwe plannen. 
Eens zien wat daar van terecht gaat komen (:  

PS: Merry X-mas! 

PSS: We kregen gratis coole Trivia kennis van mensen onderweg. Wist je bijvoorbeeld dat: 

• In het plaatsje Castroville 80% van alle Artichokken uit Amerika worden geproduceerd?
• En dat ze elke jaar een Miss Artichoke verkiezing houden?
• En dat het de eerste verkiezing is die Merilyn Monroe heeft gewonnen? Ja echt!
• En dat Freedom Freedom heet om dat het in de tijd van de 'drooglegging' de enige stad was waar je alcohol mocht drinken en ze Wiskeytown geen goede naam vonden? 

PSSS: Hier nog de beloofde foto's van de kersthuizen :O