Dat zei Heymoonshaker tegen me. Best overdreven, maar best waar. Oké, hij zei het ook tegen de 2000 anderen in zijn publiek en oké het ging over zijn nieuwste album, maar hé. Het dekt de lading (mijn lading) deze morgen.

Na een ommetje van 130 kilometer naar het achterlijk mooie Møn Klint moet ik er dan écht aan geloven. Op zondag rij ik onder een heerlijk zonnetje, maar met een dubbel gevoel Kopenhagen binnen. Het is een soort overwinnings- meets ik-wil-nog-even-gevoel. Ik ga op zoek naar een eindpunt in het centrum van de stad; een groot plein of een enorme kerk waar ik deze overwinning kan vieren. Er zijn alleen zoveel opvallende punten dat ik niet weet wat ik moet kiezen. En omdat ik eigenlijk toch niet wil stoppen, laat ik het erbij. Maar waar ik niet aan kan ontkomen; 'de regels'.

Ja, eten is 'trending topic’ tijdens zo’n fietstripje. Persoonlijk kan ik de hele dag door wel eten. Twee heuveltjes op en ik ben weer leeg. Er is hier gelukkig genoeg en dat is volkomen vanzelfsprekend. De afgelopen dagen hebben me echter aan het denken gezet...

Op de tweede camping net over de grens in Duitsland sta ik naast de enige andere kampeerder. Een fietser, dat wel. Verder bestaat de camping uit stacaravans en campers. Niet echt sfeervol, maar ik ben het zat, de douche is warm en er is wc-papier. What else is needed?

Stel, je bent gepensioneerd en je hebt het goed voor elkaar. Je hebt een keurig huisje in een stil en keurig dorpje met een leuk, maar keurig tuintje. Naast je veilige stekkie ligt een prachtig weggetje. En dan bedoel ik práchtig. Het zou zo in een fietsroute passen.

Dat vroeg ik me dus af, toen ik vanmorgen een heel groot stuk taart zat weg te werken. Ondertussen kwam het met bakken uit de hemel. Wel echt fijn dat je dan binnen zit, op tijd, met thee en taart. In al mijn geluk stelde ik de retorische vraag of ik even wat stroom mocht gebruiken voor mijn laptop. Zo van, als ik ’t vraag vind je mij beleefd en als je nou gewoon ja zegt, vind ik jou hartstikke aardig. De beste jongen zei nee. Nee? Nee! Oké, doe ik het lekker toch. Puh! Ondertussen zie ik ook dat mijn was nog achterop de fiets zit. Hmz…