We moeten Kastraki verlaten en dat doet een beetje pijn. Alleen de camping al; er IS een camping, met zwembad, binnen budget en aan de voet van de meest statige, grootse en reusachtige rotsen die ik ooit heb gezien.
Luke en ik zijn gestrand in Alexandroupolis. Letterlijk. We strandden al eerder op het eiland Thassos, maar door de regen en (bizar harde) onweer voelde dat wel als een rustdag, maar had de 'golden beach' camping niet echt zijn belofte waar gemaakt. Dus hebben we gisteren 119,54 km gefietst om vandaag met onze billen op een strandbedje te kunnen hangen. De zon schijnt, de lucht is blauw en we chillen :).
Onder het genot van een colatje vertelt mevrouw ons dat ze wel wat Duits kan. Luke en ik komen niet veel verder dan bitte schön, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten inmiddels in een gehucht, ergens. De laatste échte berg hebben we net gehad en we babbelen over Duitsland en Griekenland. Dan vragen we haar om ons wat Grieks te leren.
We liggen aan ons ontbijt, want het regent. Op de achtergrond horen we de zee en Luke smeert een broodje. We wachten tot de bui voorbij is, wat mij mooi even de tijd geeft om de afgelopen dagen te overdenken.
We zitten eindelijk weer op de fiets. En waar! Van Athene naar Istanbul gaan we. Luke doet de route met z'n gps en ik maak de foto's. Dat is zo'n beetje de verdeling. Ik maak foto's van hoe hij ons de kuil van Athene uitleidt en om het eerlijk te houden maakt hij foto's van hoe ik foto's maak. Deze eerste dag voelt heerlijk en vrij en we beleven een hoop 'eerste keer' momentjes.