En hoe je er zelf een wordt.

Het is geel, het is gestroomlijnd en als je rond 18.00u langs de Vliet naar het zuiden fietst kun je er niet omheen; een lachende man in een grote, gele, glimmende banaan fietst me tegemoet. De excentriekeling zoeft langs, lacht breed en ineens wordt me een hele hoop duidelijk...

Na een weekendje Italië is het hard nodig, zeker, maar het is niet de hoofdreden. Nee, we fietsen niet om alle pasta, pizza en pinot noir te compenseren. We fietsen om de punten. Geen schildpadpunten, maar patser punten. En dat is andere koek!